Czołowy meksykański reżyser, ale i wzięty producent Michel Franco wraca z kolejnym intensywnym, kameralnym filmowym portretem. Po canneńskim sukcesie Opiekuna(Złota Palma za scenariusz) tym razem przygląda się skomplikowanym rodzinnym relacjom pomiędzy matką a dwiema dorosłymi już córkami. Do pewnego momentu Abril nie wydaje się specjalnie zainteresowana życiem mieszkających w jej domu 17-letniej Valerii i nieco starszej Clary. Bohaterki  również nie czują bliskiej więzi z rodzicielką, do tego stopnia, że młodsza z nich nie zamierza informować matki, iż wraz z partnerem spodziewają siędziecka. Patową sytuację postanawia rozwiązać zaniepokojona Clara, która w końcu przekazuje kobiecie tę wiadomość. Z niemalże obcej osoby w jednej chwili Abril przemienia się w czułą, troskliwą, odpowiedzialną matkę. Na sielankowym rodzinnym obrazie pojawiają się jednak rysy, bo coraz większe wątpliwości budzą motywacje kobiety. Córki Abril to film z gatunku tych, gdzie nic nie jest takie, jakie może się wydawać napierwszy rzut oka. Michel Franco po raz kolejny, po Pragnieniu miłości czy wspomnianym już Opiekunie, udowadnia, że jest świetnym filmowym psychologiem.