W 2022 roku gospodarzem obchodzonego co cztery lata największego piłkarskiego święta, a zatem mistrzostw świata, będzie Katar. Nasze skojarzenia, czyli wspaniałe mecze, przepiękne gole, radość jednych i rozpacz drugich, to jedynie wierzchołek góry lodowej. Choć te dwa uczucia mocno się splatają w dokumencie amerykańskiego reżysera Adama Sobela. Koncentruje się on na przygotowaniach do imprezy, których najważniejszym elementem jest stworzenie całej infrastruktury, z wizytówką w postaci nowoczesnych stadionów. Katar, będący jednym z najbogatszych krajów świata, cierpi na brak siły roboczej, stąd ściągają tu setki tysięcy imigrantów z Indii, Bangladeszu, Nepalu, a nawet Afryki, skuszonych wizją wysokich zarobków, poprawienia bytu swoich rodzin i wizją lepszego jutra. Problem w tym, że zastana na miejscu rzeczywistość w żaden sposób do tego nie przystaje. Zgrupowani w kilkutysięcznych obozach, czują się jak w więzieniu, a za niewolniczą niemal pracę dostają minimalne wynagrodzenie. Promykiem nadziei ma być turniej piłkarski zorganizowany dla pracowników. Sobel udowadnia, że niezależnie od życiowej sytuacji po wejściu na boisko wszyscy są równi. W szerszym wymiarze ta opowieść o współczesnym niewolnictwie pokazuje, że sport może łączyć, ale niestety też i dzielić.