Po berlińskiej premierze i wielkim sukcesie na tym jednym z najważniejszych europejskich festiwali mówiło się, że Małgorzata Szumowska wbiła kij w mrowisko. Nic dziwnego, skoro Twarz to bezkompromisowy obraz mającej spory problem z tolerancją, konserwatywnej i wewnętrznie skłóconej prowincjonalnej Polski. Inspiracją dla nowego filmu polskiej reżyserki była osoba Grzegorza Galasińskiego, który w wyniku poważnego wypadku musiał poddać się przeszczepowi twarzy. Podobna sytuacja spotyka ekranowego Jacka, pracującego na co dzień przy budowie gigantycznej figury Jezusa Chrystusa w Świebodzinie. Większego nawet od tego w Rio. Po udanej operacji życie bohatera ulega poważnym zmianom. Porzuca go narzeczona, miejscowi wytykają palcami niczym jakieś dziwadło, nawet rodzina uznaje całą sytuację za karę od Boga za grzechy. Na własnej skórze doświadcza nietolerancji. Tego, co wcześniej było jedynie obiektem prymitywnych żartów czy suto zakrapianych rodzinnych dyskusji. Szumowska, podobnie jak w swoich poprzednich filmach, odważnie posługuje się ironią oraz czarnym poczuciem humoru. Nie tylko w stosunku do swoich bohaterów, ale i w obrazowaniu pozbawionej refleksji religijności. Twarz tym samym staje się opowieścią o szerszym tożsamościowym problemie.